Διαχείριση χρόνιου πόνου
Ως χρόνιος πόνος ορίζεται αυτός που έχει διάρκεια μεγαλύτερη
των 3-6 μηνών ή όταν επανεμφανίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Και ενώ ο
οξύς πόνος έχει προστατευτικό ή προειδοποιητικό χαρακτήρα και η εμφάνισή του
υποδηλώνει τραυματισμό ή οργανική βλάβη, ο χρόνιος πόνος έχει χάσει αυτή τη μορφή και αποτελεί από μόνος του μία ξεχωριστή νόσο. Συνήθως δεν υπάρχει
οργανική αιτία ή όταν υπάρχει δεν είναι τέτοια που να εξηγεί την ένταση ή τη
συχνότητα του πόνου.
Τα αίτια μπορεί να είναι διάφορα όπως
- η μακροχρόνια ύπαρξη επώδυνων καταστάσεων, οι οποίες οδηγούν σε ψυχοπαθολογικές διαφοροποιήσεις,
- η ανεπαρκής θεραπεία του οξέος πόνου,
- η ακατάλληλη διαχείριση του πόνου και η προσκόλληση σε αυτόν.
Η θεραπεία του χρόνιου πόνου δεν θα πρέπει να είναι ποτέ μονόπλευρη, αφού είναι σχεδόν πάντα καταδικασμένη σε αποτυχία. Ο ιατρός που ασχολείται με τον χρόνιο πόνο οφείλει να σχεδιάσει ένα πολυσχιδές-πολυπαραγοντικόθεραπευτικό πλάνο, εξατομικευμένο στις ανάγκες του κάθε ασθενούς. Συνήθως περιλαμβάνει φαρμακοθεραπεία, κινησιοθεραπεία και ψυχοθεραπεία, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να συνδυαστεί με επεμβατικές μεθόδους, φυσιοθεραπεία, εργοθεραπεία, ιατρικό βελονισμό, ηλεκτροθεραπεία κ.α.
Εάν η πλήρης εξάλειψη του πόνου δεν καταστεί εφικτή, η μείωσή του και ο έλεγχος της έντασης του, θα επιτρέψουν στον ασθενή την επαναφορά στις καθημερινές του δραστηριότητες και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του.